اگر یکی را که دوستش داری از دست بدهی، بخشی از وجودت همراه با او از دست می رود. مانند خانه متروکه اسیر تنهایی ای تلخ می شوی؛ناقص می مانی خلا محبوب از دست رفته را همچون رازی در درونت حفظ می کنی. چنان زخمی است که با گذشت زمان،هر قدر هم طولانی، باز تسکین نمی یابد چنان زخمی است که حتی زمانی که خوب شود باز خون چکان است.گمان میکنی دیگر هیچ گاه نخواهی خندید، سبک نخواهی شد زندگی ات به رفتن در تاریکی شبیه می شود بی آن که پیش رویت را ببینی بی ان که جهت را بدانی فقط زمان حال را نجات میدهی..... 
اما فقط در چنین وضعیت یعنی زمانی که هر دو چشم با هم در تاریکی بمانند چشم سوم در وجود انسان باز می شود. چشمی که هیچ گاهی بسته نمی شود... و فقط آن هنگام است که میفهمی این درد ابدی نیست پس از هر خزان موسمی دیگری پس از هر بیابان وادی دیگری در راه است....

#تکه‌ای‌_از‌_ڪتاب  #ملت_عشق 
اثر: الیف_شافاک